Niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasınaniye izin vermiyorum yoluma kuş konmasınaniye kimseler izin vermez yollarına kuş konmasına?"Öyle güzelsin kikuş koysunlar yoluna"bir çocuk demiş.Nilgün Marmara, Kırmızı Kahverengi Defter, s. 60.

Pembe toprak ve kayalarçığlık verdi zakkuma.

İçeriye gök sızamazdı,Ya yetkin bulutsular?Titrerdik, korkardık,Sırça1arın içinde küçük hayali köpeklerölecekler diye,Dantellere sarardık maviye bulardıkonları ve korurduk özenle.

Bir zaman önce elmalar omuzlarında billurlaşmışBir zaman önce besini yaşama bağlanan tohumlarmışBütün çiçeklerin iskeletleri gezinmekte şimdigörümünün yörüngesinde-Ve hala bilemiyorEvrenin yumuşakçalarını!

Endişeden kaçan küçük bulut / Maviden kopup düştüğü yerde.

Bakıldığında göz değirmisinden bir çiçek dürbünün / değil midir renklenme olasılıkları tabanında / görülen parçacıkların

Yeni çiçek dürbünleri bul ertesinde düş kırıklığının / Gizlenmişlerse senden, kur öz yaratısını / saflığının.

Beden kaç atom barındırıyorsa o kadar da anlam ve sembol taşır. Hücrelere çok önceden /her zaman/ zaten işlemiş, işlenmiş sözcük ve arzu.

Ey, yüzleri bir babakuş gölgesine çakılmış olanlar, Üzgün adım, ileri marş!

Bilseler de uyuduğumuzda düşleruyanıktır,uyandığımızda uykuya dalar onlarve yalnızca kaplumbağalardır karanlığın içindedüşleri de uyuyan!Bir şey kalmaz,Genlerin uçucu dilbilgisinden başkacave hiçliğin kutsal komşuluğunda yaşarız.